Genç adam kollarında bir buket çiçek, sahile koşarak geldi.
Gözleri şöyle bir sahilde gezindi, aradığını göremeyince ilk gördüğü banka oturup sevdiğini beklemeye başladı.
Ellerinde yine her zamanki çiçeklerden vardı.
Sevgilisinin en sevdiği çiçekler bunlardı. Kırmızı, kıpkırmızı, kan kırmızısı güller...
Sanki dalından yeni koparılmış gibi
tazeydiler. Buram buram sevgi kokuyor,
aşk kokuyor en önemlisi de
özlem ve hasret kokuyordu güller...
Hepsinin üzerinde damlalar vardı. Sanki ağlıyor gibiydiler. Genç adam güllere baktı, sanki onlarla konuşuyormuş gibi,
"Neden ağlıyorsunuz, bakın ben ne kadar mutluyum" dedi. Az sonra sevdiğini
göreceği için kalbi yine deli gibi atmaya başlamıştı. Ne zaman onu düşünse,
onunla buluşacağını hayal etse
kalbi hep böyle yerinden çıkacakmış
gibi oluyordu. Senelerdir birbirlerini sevmelerinde rağmen ikisi de
sevgisinden hiç birşey kaybetmemişti.
Onları hiç birşey ayıramazdı... Ne hasret,
ne ayrılık, ne de ölüm...
Genç adam telaşla saatine baktı. Sevdiği
yine 1 dakika geç kalmıştı. Üstelik o,
sevdiğini bekletmemek için dakikalarca
önce koşarak geliyor, onu beklemeyi bile seviyordu.
Oysa o, her zaman kendisini bekletiyordu.
Herkesin bir kusuru olurmuş diye düşündü.
Ve gözlerini önündeki uçsuz bucaksız denize dikti...
Denizin sonu yok gibiydi, tıpkı sevdiği
kıza olan aşkı gibi denizin de sonu yoktu.
Sonsuzluğa uzanıyordu...
Aslında bugün onlar için çok özel bir gündü.
Kendi aralarında sözleneceklerdi.
Delikanlı önce bunu sevdiğine açmış, sonra da gidip
2 tane yüzük almıştı.
Bu kadar önemli bir günde bari, onu bekletmemeliydi.
Ama alışmıştı artık beklemeye,
zararı yok biraz daha beklerim diye düşündü.
Güllerin yaprakları nedense hâlâ yaşlı idi.
Bir türlü anlamıyordu onları.
Herşey bu kadar güzelken neden ağlıyorlardı ki?
İşte az sonra sevdiği gelecek, ona
sarılacak, kucaklaşacaklardı...
Sonra söz yüzüklerini takıp, evliliğe
ilk adımlarını atacaklardı. Genç adam
öyle heyecanlıydı ki, sevdiğine
kavuşmak için can atıyordu...
Martılara baktı, birbirleriyle oynaşıp,
uçuşan martılara... Ne kadar güzel dansediyorlardı havada.
Tekrar saatine baktı genç adam. Endişelenmeye başlamıştı.
Sevgilisi yine geç kalmıştı, hem de çok...
Bu kadar geç kalmaması gerekiyordu.
İşte hergün burada buluşmak için sözleşmiyorlar mıydı?
Her gün sahilde, martılara bakarak, denizin onlara
anlattığı masalları dinleyerek birbirlerine sarılıp,
hasret gidereceklerine söz vermiyorlar mıydı ?
O zaman neden gelmemişti yine ??
Aklına kötü düşünceler gelmeye başladı.
Hayır! Hayır, olamazdı. Sevdiğine birşey olamazdı.
Onsuz hayat yaşanmazdı ki...
O ölse bile devamlı benimle yaşar diye düşündü genç adam.
Bunun düşüncesi bile hoş değildi.
Gözlerini yere indirdi. Gözyaşlarını
kimsenin görmesini istemiyordu.
Zaten nedense etrafındaki insanlar
ona sanki kaçık gibi bakıyorlardı.
Rahatsız olmaya başladı bakışlardan.
Artık bıkmıştı... Yine sevgilisi geldi aklına...
Neden gelmedi acaba diye düşünmeye başladı.
Gözlerini kapattı. 7 sene oldu dedi.
7 senedir hergün bu sahildeydi.
Sevdiğini bekliyordu. Daha fazla
dayanamadı. Kalbi parçalanacak gibi oluyordu.
Gözlerinden bir damla yaş daha güllerin üzerine damladı.
Yine gelmeyecek galiba, en iyisi ben onun
evine gideyim diye mırıldandı...
Hiç olmazsa gülleri her zamanki gibi
yanına koyar, ona vermiş olurdu...
Genç adam ayağa kalktı, sevdiğiyle
buluşmak üzere, yeşil tepenin ardındaki
kabristana doğru yürümeye başladı...
Een jonge man, met in zijn handen een bos bloemen,
kwam rennend naar het strand.
Zijn ogen speurden een beetje, en toen hij niet kon zien wie hij zocht
ging hij op een bankje zitten en wachtte op zijn geliefde.
Het waren de meest geliefde bloemen van zijn geliefde.
Rood, knalrood, rozen zo rood als bloed...
Ze waren vers, alsof ze net vanuit hun wortels waren geplukt.
Ze ruiken naar liefde, ze ruiken naar liefde
en het belangrijkste was dat de rozen naar verlangen en begeerte roken...
Op hen allen waren er druppels. Het was alsof ze huilden.
De jongeman keek naar de rozen, alsof hij tegen ze praatte;
"Waarom huilen jullie, kijk eens hoe gelukkig ik ben" zei hij.
Kort daarna klopte zijn hart weer als en gek omdat hij zijn geliefde zou zien.
Elke keer dat hij aan haar dacht, en zich verbeeldde dat hij haar zou ontmoeten,
was het alsof zijn hart zo uit zijn plaats zou springen.
Ondanks dat ze al jaren van elkaar hielden,
waren ze beiden hun liefde voor elkaar niet kwijt.
Niets kon hen scheiden...
verlangen niet, scheiding niet, en ook de dood niet.
De jongeman keek ongerust naar zijn horloge.
Zijn geliefde was weer een minuut te laat.
Hij kwam zelfs rennend minuten van te voren,
om zijn geliefde niet te laten wachten,
hij hield zelfs van het wachten op haar.
Maar hij, liet alleen maar zichzelf wachten.
Hij dacht; "iedereen heeft wel een tekortkoming"
En hij vestigde zijn blik op de eindeloos uitstrekkende zee...
Het was alsof de zee geen einde had,
net als de liefde voor het meisje had de zee ook geen einde.
Het strekte zich tot oneindigheid.
Eigenlijk was vandaag voor hen een hele mooie dag.
Ze zouden afspreken om te trouwen.
De jongeman zei eerst dat hij van haar hield,
en daarna had hij 2 ringen gekocht.
Ze had hem op zo'n belangrijke dag niet moeten laten wachten.
Maar hij was het nu gewend om te wachten,
hij dacht bij zichzelf dat het niet kwaad kan om iets meer te wachten.
De bladeren van de rozen waren vreemd genoeg nog steeds vochtig.
Hij begreep ze maar niet. Waarom huilden ze, terwijl alles zo mooi was?
Straks komt zijn geliefde, en hij zal haar omhelzen, ze zouden knuffelen...
En daarna zouden ze hun ringen op doen, en de eerste stap richting het huwelijk maken.
De jongeman was zo enthousiast, dat hij hunkerde om herenigd te worden met zijn geliefde.
Hij keek naar de meeuwen, die met elkaar speelden, de vliegende meeuwen...
Wat mooi dansten zij in de lucht. De jongeman keek weer op zijn horloge.
Hij begon ongerust te worden. Zijn geliefde kwam weer te laat, heel laat...
Ze hoorde niet zo laat te zijn.
Spraken ze niet altijd af om elke dag elkaar hier tegen te komen?
Beloofden ze elkaar niet om elke dag, kijkend naar de meeuwen,
luisterend naar het verhaalt dat de zee hen vertelde,
elkaar te omhelzen en van die begeerte af te komen?
Waarom was zij dan weer niet gekomen??
Er kwamen verkeerde gedachten op in zijn gedachten.
Nee! Nee, het kon niet. Er kon zijn geliefde niets overkomen.
Zonder haar kon hij niet leven...
De jongeman dacht bij zichzelf dat ook al zou ze sterven,
dat ze altijd bij hem zou zijn.
Zelfs deze gedachte was niet prettig.
Hij keek naar de grond. Hij wilde niet dat iemand zijn tranen zag.
De mensen om hem heen keken hem al aan alsof hij een gek was.
Die blikken gericht op hem, begonnen hem te storen.
Hij was het zat... Zijn geliefde kwam weer in hem op.
Hij begon zich af te vragen waarom zij niet is gekomen.
Hij sloot zijn ogen. "Het is al 7 jaar geweest" zei hij.
Hij was al 7 jaar elke dag op het strand.
Hij wachtte op zijn geliefde. Hij kon het niet meer aan.
Het leek alsof zijn hart in stukken zou breken.
Vanuit zijn ogen viel nog een traan op de rozen.
"Ze komt waarschijnlijk weer niet, ik zal maar naar haar huis gaan" mopperde hij...
Hij zou toch de rozen hoe dan ook weer naast zich zetten, en zou ze aan haar gegeven hebben...
De jongeman stond op, op het punt zijn geliefde te ontmoeten,
en begon naar het kerkhof achter de groene berg te lopen...